سال 1348 در نیشابور کودکی متولد شد که نام او را اقدس گذاردند. خانواده با تولد او سرشار از خیر و برکت خداوندی و غرق در شادی شد. سالها بعد و به همراه همسرش به تهران رفت.
بعد از یکسال تنها دخترش به دنیا آمد. چند روزی از شادی و گرمای اولین فرزندش «مولود» نگذشته بود که در هجده اسفندماه سال 1366 در سن 18 سالگی به همراه تنها شکوفه‌ی زندگی‌اش شربت شهادت را نوشید.

سال 1364 برق شادی در نگاه ابوالقاسم و پروین درخشید. آن روزها ابوالقاسم در کمیته فعالیت داشت و هر از چند گاهی به مأموریت می‌رفت و سارای کوچک باید تمام تنهایی و دلتنگی مادر را پر می‌کرد.
هنوز مدت کوتاهی نگذشته بود که خداوند هدیه‌ای دیگر را به خانواده اکبری اعطا کرد و سمانه با آن خنده‌های شیرینش شادی و سرور را به خانه ارمغان آورد. تا این‌که آنها به خاطر شغل پدر و مأموریت خطیرش از رامسر عازم شهر زاهدان شدند. اما روز دهم مهرماه سال 1366 حادثه‌ای تلخ را برای همگی آنان رقم زد.
پدر، همسر و دو فرزندش را با خود به شهرستان خاش برد ولی در طول راه اشرار حمله کردند و دقایقی بعد پیکر بی‌جان پروین، سمانه و سارا در حالی‌که در خون سرخ خویش می‌غلطیدند، بر زمین افتاد. پیکر سارای دو ساله، مادر و خواهر 11 ماهه‌اش را در گلزار شهدای روستای اشکورلیما به خاک سپردند.